Τα πάντα ξεκινούν από μια ιδέα. Και τα πιο σπουδαία από αγάπη. Ο Χρίστος Καμίτσης, τεχνίτης της πέτρας και δάσκαλος πολεμικών τεχνών, αγάπησε την Ειρήνη. Παντρεύτηκαν. Το σπίτι τους στη Χώρα. Όμορφο!

Μόνο που μια φωνή στα πόδια του μεγάλου βουνού καλούσε την Ειρήνη. Για τους περαστικούς τα Σάψιλα δεν ήταν παρά ακόμα ένα ύψωμα που δέσποζε στη θάλασσα. Για την Ειρήνη ήταν ο τόπος που μίλησε στην καρδιά της. Ήταν η ενέργεια που διαπερνούσε το θόρυβο και ξυπνούσε ένα κόσμο πιο όμορφο. Ήταν ο παράδεισός της.

Λεφτά δεν περίσσευαν. Όμως την επιθυμία της Ειρήνης, ο Χρίστος την έκανε αποστολή του. Και η ζωή έχει τον τρόπο της να ανταποκρίνεται στην αγάπη. Τα λεφτά για τη γη βρέθηκαν, αλλά για το σπίτι ούτε λόγος. Ο κυρ Γιάννης Καμίτσης, αρχιμάστορας, και ο γιος του Χρίστος ανέλαβαν το κτίσιμο του εξοχικού της οικογένειας κάθε Σαββατοκύριακο, αργία, απόγευμα, ακόμη και βράδυ. Πέτρα-πέτρα, δοκάρι-δοκάρι όλα τα υλικά παρμένα από παλιά κτίσματα της Πάτμου και απ΄ ό,τι λάξεψε η θάλασσα. “Κάθε πέτρα έχει ζωή”, λέει ο Χρίστος, “και εμένα η δουλειά μου είναι να μην τη κτίσω, αλλά να βρω τη θέση που θα ζήσει καλύτερα”. Πήρε τρία χρόνια για να βρουν οι πέτρες, τα δοκάρια, οι πόρτες και τα παράθυρα τη θέση τους στο πρώτο εξοχικό. Τη Μερόπη . Και όταν τέλειωσε το σμίλεμα της πέτρας και του ξύλου, τη διακόσμηση ανέλαβε η Ειρήνη. Ξεκίνησε το κέντημα των κουρτινών, τη συλλογή των επίπλων και των διακοσμητικών, όλα παραδοσιακά της Πάτμου.

Αρχοντικά Ειρήνη

Και εκεί που ο Χρήστος, η Ειρήνη η Μαρία -η μεγάλη κόρη- ετοιμάζονταν να χαρούν το εξοχικό τους, οι πρώτοι περιηγητές μαγεύτηκαν από την ομορφιά της περιοχής και του εξοχικού και ζήτησαν να το νοικιάσουν. Ο Χρίστος και Ειρήνη δεν μπορούσαν να αρνηθούν…

Και από εκείνο το πρώτο κτίσμα της αγάπης, ξεκίνησε η ιδέα της γειτονιάς’ ένα καταφύγιο από το θόρυβο και τη ματαιοδοξία, ἐνα καταφύγιο να ανασάνεις, να ενωθείς ξανά με τη ζωή. Να ηρεμήσεις, να ονειρευτείς.

Τι σπίτια; “Μικρά Αρχοντικά” πρότεινε η Ειρήνη. Έτσι και έγινε. Τα έκτισαν, όπως θα έκτιζαν το σπίτι τους. Κτισμένα πέτρα-πέτρα από το χέρι του Χρίστου. Και πάλι από βράδυ σε βράδυ και από γιορτή σε γιορτή. Το μεράκι δεν γνωρίζει τι πάει να πει σχόλη. Κάθε πέτρα και ένας κόσμος. Δεν έχει μια γωνιά που να μοιάζει με άλλη. Μέσα σε τρία χρόνια χτίστηκαν και τα άλλα έξι αρχοντικά, το ένα δίπλα στο άλλο. Σαν μια οικογένεια. Σαν αδελφές ψυχές. Σαν αστερισμός. “Πλειάδες” σκέφτηκαν ο Χρίστος και η Ειρήνη. Και έτσι οι προάγγελοι του καλοκαιριού και του χειμώνα βαφτίσαν το καταφύγιο μας: Αστερόπη, Κελαινώ, Ταϋγέτη, Αλκυόνη, Πλεόνη, Ηλέκτρα. Το Μάιο του 2003 άνοιξαν τις πόρτες τους. Στο μεταξύ, η οικογένεια απόκτησε ακόμα ένα αστεράκι στην αγκαλιά της, τη Σοφία, το πειραχτήρι.