Ανοίγεις το παράθυρο και η καρδιά σου γεμίζει θάλασσα και στη στιγμή το μυαλό σου πλημμυρίζει από τον αέναο της φλοίσβο. Και ησυχάζεις. Και ανοίγεσαι στο άχρονο σύμπαν…

Αυτή είναι η πρώτη εμπειρία που βιώνεις στο καταφύγιο που φτιάξαμε για σένα. Και αμέσως ξέρεις ότι επέστρεψες στις ρίζες σου στο σπίτι σου. Εκεί όπου πριν εκατομμύρια χρόνια πήρες τις πρώτες σου ελεύθερες ανάσες και ξεκίνησες το μεγάλο σου ταξίδι πάνω στη γη. Το καταφύγιο σου είναι στο ύψωμα που οι ντόπιοι το λένε “Σάψιλα” από τα εκατομμύρια μικρές, μεγάλες θρυμματισμένες πέτρες. Από εκεί ψηλά δεν στέκει τίποτα μήτε μπροστά, μήτε από πάνω σου. Είσαι εσύ, η θάλασσα και ο ουρανός. Έτσι πρώτα εσύ και τα πετούμενα ξέρεις ποιο καράβι φιλικό ή κουρσάρικο μπαίνει στην αγκαλιά της Πάτμου. Και όταν η μέρα ρίξει το σκοτεινό της πέπλο, ξαπλώσεις στο ανάκλιντρο και κοιτάξεις πάνω, δεν μπορείς να συγκρατήσεις το γέλιο, το δάκρυ, τη σιωπή. Τόσο μεγαλείο! Αμέτρητα άστρα να μας θυμίζουν το άπειρο, το δικό μας άπειρο. Την ομορφιά, τη δική μας ομορφιά.

Με αυτή την εικόνα κλείνεις τα μάτια. Ξαπλώνεις στα υπέρδιπλα κρεβάτια με τα «κρεβατoγύρια» και αφήνεις να σε νανουρίσει το κύμα και η σιωπή της νύκτας. Μέχρι το γλυκοχάραμα που ο πετεινός του μοναστηριού πιο κάτω θα προϋπαντήσει ακόμα μια μέρα. Κάτω απ’ το μπαλκόνι σου στραφταλίζει η παραλία “Λουκάκια”, μοναχική και αυτή να περιμένει τη συντροφιά των λίγων. Λίγο πιο κάτω ορθώνεται ένα πιάτο “Πίλαφι”. Έτσι μας το είπαν οι πιο παλιοί το νησί που βλέπεις μπροστά σου. Κάποιοι όμως νοικάρηδες μας, με πιο φρέσκα μάτια, ορκίζονται πως κάποιες ώρες της μέρας τους θυμίζει αρκούδα που βρυχάται. Αυτά τα παιχνίδια κάνει το φως με την πέτρα. Όλη μέρα.

Την ίδια μυσταγωγία βιώνεις με τις πέτρες από τις οποίες φτιάχτηκε το αρχοντικό που σε φιλοξενεί. Όλες γέννημα της φλέβας που ανάβλυσε όταν σκάψαμε τη γη μας. Της είμαστε ευγνώμονες. Ευχόμαστε να χαίρεται με το πως συνταιριάξαμε τα παιδιά της στο ανώι και το κατώι με τα ξύλινα δοκάρια, τους κορμούς που λάξεψε η θάλασσα, τον άσπρο σουβά σε κάποιου τοίχους, τα ξύλινα δάπεδα στα υπνοδωμάτια, τα γλυκογάλαζα παράθυρα και ντουλάπια, τα Πατινιώτικα κεραμίδια στο δάπεδο του ισογείου, τα σπασμένα πιθαράκια στους τοίχους της βεράντας.

Μαύρα και άσπρα βοτσαλάκι, βαλμένα ένα-ένα σχηματίζουν ένα δελφίνι, αλλού έναν αετό ή ένα άστρο και ξεκινούν τη μύηση σου στην τέχνη, και στη ζωή της Πάτμου΄ είναι ο τρόπος της Ειρήνης και του Χρίστου να σου στρώσουν την καρδιά τους να σε καλοδεχτούν στον κόσμο τους και να γνωρίσουν και το δικό σου. Και από την στιγμή που δρασκελίζεις την ξώπορτα ανακαλύπτεις ένα λαογραφικό μουσείο που φτιάχτηκε για την ευχαρίστησή σου. Οι κεντητές κουρτίνες, οι ξύλινοι σοφάδες, οι παλιοί καθρέφτες, τα ερμάρια, τα τραπέζια, οι καρέκλες, τα φανάρια και οι κουρελούδες, το πετρόκτιστο τζάκι σου ανοίγουν την πόρτα στην εποχή της αθωότητας.
Εδώ μπορείς να αφεθείς.